9 jaar moeder

Al 9 jaar en (bijna) 4 maanden ben ik een moeder. Ik ben verantwoordelijk voor een mens, een zieltje die ervoor koos om in mijn buik te groeien en in ons gezin te komen. Inmiddels al 3 van deze mensjes.

Ook slaapt er al net zo lang een baby/peuter bovenop/aan/tegen mij aan in bed, velen zeggen dat dit zwaar is voor mij, maar ik, ik vind het heerlijk. Dat zachte lijfje, zo vertrouwd en vol overgaven tegen mij aan.

Voordat ik moeder werd vond ik dat ik nergens goed in was, ik deed van alles een beetje, half, ik vond niets leuk of interessant genoeg en papte maar wat aan.
Op het moment dat Sophia werd geboren wist ik het, dit is het! dit is mijn doel in het leven, moeder zijn. Ik vond mijzelf er verdomd goed in en de complimenten logen er ook niet om. 2 jaar en 9 maanden later kwam Lilly, ik wist alles al en ook dit ging mij makkelijk af! Hoewel dit echt wel een stuk lastiger was met een peuter erbij, en over het schuldgevoel naar je eerste niet te spreken.

Toen Lilly anderhalf jaar oud was veranderde er iets in mij. Ik voelde me niet meer die ‘échte oermoeder’ ik wilde ineens tijd voor mijzelf, iets wat ik hiervoor absoluut niet herkende, of misschien niet wilde erkennen. Hier voelde ik mij raar om, ik wist niet of het normaal was, maar ach wat is normaal zeg ik altijd maar.

er waren meerdere moeders die dit zelfde hadden, eigenlijk allemaal! Nou hoorde ik er toch nog bij. Eigenlijk vonden zij mij daar voor een beetje vreemd, dat ik echt alleen maar met en bij mijn kinderen wilde zijn. Heel eerlijk gezegd mis ik dit gevoel wel, je maakt het is zo onhandig als je constant die ME TIME wilt. Iedereen wil met je afspreken, je man wil ook gewoon met je op de bank zitten 's avonds, maar ik wil eigenlijk alleen maar weg. Het voelt ook zo goed, even opladen. Maar ook zo tegenstrijdig.