Het is een beetje als je derde kind, niemand kijkt er meer van op! Oh ze heeft er weer een gehad. Geen kraamvisite meer, dit kent ze al. Daardoor ben jij als moeder natuurlijk niet minder verliefd op je kindje of was de bevalling minder zwaar, heb je minder steun nodig van anderen.
Afscheid nemen van iets dat nooit van mij was….
Nadat ik te horen kreeg dat ik pas eind dit jaar of begin volgend jaar aan de beurt was voor mijn siliconen prothese explantatie stortte er een stukje wereld in. Dit had ik helemaal niet zien aankomen, ze lieten mij geloven dat ik elk moment gebeld kon worden met daarin vermeld dat ik volgende week of de week daarop aan de beurt was.
ergens midden '21 durfde ik eindelijk de docu moordtieten te kijken, ik wist wel vanaf 2019 dat implantaten slecht waren en ik had wel veel rare klachten maar daar verzon ik steeds weer meer smoesjes voor. Na aanleiding van de documentaire vielen heel veel puzzelstukjes in één, ook kreeg ik veel informatie van lieve volgers via instagram en ging in steeds meer groepen vol gedupeerde vrouwen volgen. Een nieuwe wereld ging voor mij open, een wereld waar ik niet gek was, iets waar ik altijd moeite mee heb gehad, erkend worden door anderen!
Ik had altijd mooie (voor mijn figuur) vrij grote borsten waar ik prima tevreden over was, ik droeg voor dat ik kinderen had wel push-up bh's maar hallo, ik was ook een puber rond 2005/2009 ;) who didn't?
Al een langere tijd wekte microdoseren mijn aandacht. Door dat ik erg gevoelig ben durfde ik het eigenlijk niet en zette ik het uit mijn hoofd. Toen kwam ik in contact met Eva van return to the sun. Ze vroeg mij of ik het eens wilde uitproberen... Toen ben ik heel veel gaan lezen, YouTube filmpjes gaan kijken en voornamelijk ervaringen van anderen gaan opzoeken. Het bleek dat er door dat het zo'n mini dosis is eigenlijk geen echte minpunten aan zitten. Ik ging het doen! Ik voelde me ook ineens (sinds haar vraag) nóg meer aangetrokken tot de natuur, tot paddenstoelen in het algemeen en ook was ik nog meer bewust van mijzelf. Dit was achteraf gezien de voorpret! Ook droomde ik al hoe het zou zijn het te nemen en hoe ik mij zou voelen.
Het gevoel, de liefde voor je kind(eren), het is zo puur, zo intens. Je houdt van iedereen anders, je ouders, partner, vrienden. Maar wát je kinderen ook doen je blijft onvoorwaardelijk van ze houden en vind niks vies of raar. En dat vind ik prachtig. Dan snap je wellicht andere ook beter, ook uit je verleden, waarom er bepaalde keuzes zijn gemaakt bijvoorbeeld. Het geeft een hele heldere kijk op het leven in mijn ogen.
Al 9 jaar en (bijna) 4 maanden ben ik een moeder. Ik ben verantwoordelijk voor een mens, een zieltje die ervoor koos om in mijn buik te groeien en in ons gezin te komen. Inmiddels al 3 van deze mensjes.
Dingen die mij tijdelijk een warm geluksgevoel kunnen geven zijn: geur, smaak, aanraking (zoals een knuffel, of alleen een hand op je arm of been)… en een gedachte, droom of fantasie.
Als eerst maakte ik een plantaardige melk van haver, kokos en dadels. Deze smaak was heerlijk alleen schuimde hij niet en dit is toch wel de main reason waarom ik plantaardige melk gebruik. Voor de 3 cappuccino's die ik drink op een dag én natuurlijk voor mijn gasten die langskomen. Ik heb nooit dierlijke melk in huis omdat ik toch van mening ben dat melk bedoeld is voor de baby van het zelfde soort. Aangezien wij baby amandeltjes zijn mogen wij best amandel melk drinken toch ;) want moeder melk in je koffie is te zoet en word niet door iedereen gewaardeerd🤪
Ik typ dit terwijl ik in onze tuin zit, in Hongarije, het land waar ik geboren ben. Waar ik mij meer dan thuis voel.
Ik begon op mijn 17e te werken bij een kledingwinkel, en nog een én nog een. Vakantiebaantjes. Eindelijk klaar met school. tussendoor behaalde ik een opleiding tot nagel styliste en 'hair extensions master' wat inhoudt dat je hair extensions zet. Hier begon ik ook een salon aan huis, nog bij mijn moeder thuis. ook kwam ik (dit deed ik liever) bij mensen aan huis. Geen vetpot, maar leuk voor erbij. Ook deed ik promotie werk als model, enwerkte ik nog eens 25 uur als schoonmaakster. Toen al een manusje van alles. dit alles hield ik prima vol en vond het leuk wat ik deed, tot er een sollicitatie vrij kwam bij mijn favoriete winkel, een drogisterij. Dit lag mij helemaal, mensen adviseren en bezig zijn met uiterlijke verzorging. Ik ging erheen en kreeg de baan van 37 uur per week.
Wanneer je je baby een jaar lang behoedde voor alle gevaren.... op 3 dagen na.
Via https://www.mamaplaats.nl/ kwam ik in aanmerking om mee te doen aan een detox kuur van https://www.drdetoxbox.com/nl/
6:00 / Amélie my youngest daughter woke up. I changed her diaper and then I breastfed her in bed and we stayed there a bit. She played with the curtains and I was answering some messages on my phone.
Sophia werd geboren toen ik net 22 jaar oud was, ik zei in mijn zwangerschap dat ik haar 9 maanden borstvoeding zou gaan geven, want 9 maanden op/9 maanden af... Zal ik wel ergens hebben gelezen en dat stond mij aan.
Naar aanleiding van mijn post gister op instagram stromen de vragen binnen van kersverse moeders. Ook al ben ik nu 8 jaar ervaren, helaas kan ik je nu aan het begin van deze blog al verklappen dat ik je dé tips niet kan gaan geven. Mede doordat alle baby’s verschillend zijn en zo dus ook alle moeders. Wat voor mij prima werkt kan voor jou averechts gaan. Eigenlijk is de hoofd vraag ‘hoe doe jij dat nou?’ En daar wil ik hier verder over vertellen, maar dat betekend niet dat ik zeg dat dit moet of zo hoort. Dit is in mijn situatie de beste methode.
Toen Sophia 1 jaar oud was waren we op een verjaardag en iemand vroeg toen aan mij: wat vind jij nou van mensen die niet vaccineren? Ik zei meteen volmondig: belachelijk! Ze brengen onze kinderen in gevaar! Voor wat? Geloofsovertuiging? Onacceptabel!!!
Het was een snikhete lente, waarbij ik helemaal klaar was om onze baby te verwelkomen, ik was 5 dagen ‘overtijd’ mijn voeten waren zo groot als die van een zeekoe en ik was 22 kg zwaarder.
Nu ik al bijna 8 jaar moeder ben heb ik veel verschillende dingen geprobeerd, de een vreemder en onhandiger dan de ander haha! maar waar ik nog steeds trots op ben, waarvan ik eigenlijk dacht dat iedereen het op deze manier deed, maar elke keer als ik dit iemand vertel zeggen ze; hè wat een goed idee! en nooit nooit van gehoord, dit verbaasde mij zo! dus ga ik het jullie hier ook vertellen.
Morgen is Amélie alweer 6 maanden oud, wat ging dat snel! Ongelofelijk. Als je denkt dat een tweede kindje al veel sneller gaat.... nr 3 is niet bij te houden.
Zwanger! Ik was écht zwanger, met kloppend hartje en al. Wat zou je je dan blij en gelukkig moeten voelen na al die ellende.... niets was minder waar, Ik was doodsbang, verdoofd. Ik kon mij niet bedenken dat er een vruchtje in mijn baarmoeder groeide, elke keer als ik naar het toilet ging was ik als de dood dat het mis zou gaan, ik was niet eens blij als ik geen bloed zag, maar meer verbaasd. De miskramen hadden zo een inpakt op mij gemaakt en dat merkte ik nu pas. Ik voelde me ook nog eens vreselijk schuldig want ja je MOET toch blij zijn?! Ook als ik misselijk was durfde ik dat niet te vertellen ‘want dit wilde jij toch, zeur dan ook niet' zei ik tegen mijzelf.
Daar was ze dan, Amélie. Toen ik zwanger was dacht ik; peanuts! Als de baby er is weet ik ALLES want ik heb er toch al twee?!
39.5 weken zwanger— hélemaal op. Klaar.
Wij wilden altijd graag 2 kinderen. Dit hadden we en waren hier heel gelukkig mee. Als iemand vroeg: 'Wil je nog een derde?', lachten we dit hard weg, want dat wilden wij écht niet!
Dit ben ik:
